A secó los ríos d'agua con una tuaya azul que facía esnidiar col so caminar.
Cansó enantes de que tol agua desapaeciera y punxo tuayes cuabriendo'l terrazu del bañu y el parquet del pasiyu.
Descansó sentándose nel sofá de la sala y volviendo a durmise, volviendo a entrar nun suañu qu'entá nun llegara a la fin y que nun diba recordar cuando espertara yá cerca del mediodía. Cuantayá que nun pasaba tantes hores dormíu.
Na continuación que nun diba recordar volvió a suañar cola mesma muyer que lu miraba con odiu. Entrambos taben sentaos nun bancu d'un parque y ella echába-y en cara milenta razones pa concluyir qu'él nun yera lo que toos esperaben, pa concluyir qu'él yera una de les peores persones qu'ella conociera na so vida.
A, inmóvil, nun facía más que llorar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario